Moździerz piechoty opracowany w 1932 roku w niemieckich zakładach Rheinmetall-Borsig AG. Podstawowy typ moździerza niemieckich jednostek piechoty. Był on bardzo tani w masowej produkcji - cena jednego egzemplarza wynosiła 810 RM, a w całym procesie technologicznym zużywano zaledwie 117 kg nisko deficytowych materiałów strategicznych. Do wybuchu wojny w 1939 roku wyprodukowano 4624 egzemplarze, natomiast do marca 1945 roku dalsze 71630 egzemplarzy.

Od 1943 roku wyparł on z jednostek pierwszej linii lżejszy model 5 cm leGrW 36. Na jego bazie opracowano także model skrócony 8 cm KzGrW 42, przeznaczony pierwotnie dla wojsk powietrzno-desantowych. Wersja montowana w transporterach opancerzonych nosiła oznaczenie 8 cm Granatwerfer 67.

Klasyczny moździerz piechoty z gładkościenną lufą i pociskiem ładowanym od strony wylotowej. Na dnie lufy znajdowała się iglice sterowana mechanizmem spustowym (można ją było zablokować na stałe w górnym położeniu). Na czas transportu rozkładany na podstawowe elementy:

lufa - 18,3kg

podstawa - 18,3 kg

dwójnóg - 18,9 kg

celownik kolimatorowy ze wspornikiem - 0,8 kg

W skład wyposażenia wchodził także zestaw narzędzi do rozkładania i czyszczenia broni. Obsługa moździerza składała się z 5 żołnierzy: dowódca-celowniczy, ładowniczy, podniesieniowy, 2 amunicyjnych.

Dane techniczne:

Kaliber: 81,4 mm
Masa: na stanowisku 56,7 kg, w transporcie 64 kg
Długość lufy: z zamkiem 1143 mm (przewód lufy 1033 mm)
Kąt ostrzału w elewacji: od +38,8° do +88,9°
Kąt ostrzału w azymucie: od 10° do 23° w zależności od kąta podniesienia lufy
Szybkostrzelność: 18 strz./min